به نقل از «مشرق»

احیای تلویزیون با سریال خانوادگی «نون خ»

تاریخ انتشار: ۸ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۱۱۹۷۵

دوری از فضاها و لوکیشن‌های مرسوم سریال‌ها،استفاده از چشم‌اندازهای زیبای طبیعت،موسیقی جذاب، شخصیت پردازی‌ها دقیق و درست، طراحی صحنه و لباس و... از شاخص هایی است که باعث استقبال مخاطبین تلوبیون شده است.

به گزارش مشرق، بررسی آمار بازدید فصل چهارم سریال تلویزیونی «نون خ» نشان می‌دهد درحالیکه تنها قسمت‌های ابتدایی این سریال پخش شده، تا به اینجا نزدیک به ۲میلیون چهارصد مخاطب در بستر اینترنتی تلوبیون داشته است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این آمار به غیر از مخاطبینی است که هرشب از شبکه یک سیما و شبکه تماشا فصل چهارم «نون خ» را دنبال می‌کنند. آمار مشخصی از تماشاگران تلویزیون نمی‌توان استخراج کرد اما کنداکتور پر از آگهی قبل از پخش و در میانه پخش این سریال نشان می‌دهد مخاطبان به قدری بالا بوده که صاحبان آگهی این چنین سفارش تبلیغات داده‌اند.

در این گزارش به بهانه بازدید میلیونی مخاطبان از سریال «نون خ۴» تلاش خواهیم کرد دلایلی را دنبال کنیم که باعث جذب مخاطب به این سریال می‌شود.

*اتحاد اقوام و جاذبه‌های گردشگری

کشور ما رنگارنگی از قومیت‌ها و آداب و رسوم مختلف است که به دلیل تمرکز تولیدات نمایشی در تهران بسیاری از این جاذبه‌ها برای عموم به تصویر کشیده نشده‌اند. سریال تلویزیونی «نون خ» که پخش چهارمین فصل خود را می‌گذراند و در مناطق کردنشین جلوی دوربین رفته الگوی موفقی برای به تصویر کشیدن این تفاوت‌هاست.

تصویرسازی در سینما و تلویزیون از این تفاوت‌ها می‌تواند گام موثری در جهت وحدت اقوام نیز باشد. یک پارامتر موفقیت این سریال را می‌توان همین تمرکززدایی از هنر قلمداد کرد. هنری که با نمایش جاذبه‌های مناطق مختلف کشور می‌تواند به توسعه گردشگری نیز کمک شایانی کند.

بدون شک «نون خ» یک الگو برای تولید فیلم‌ها و سریال‌ها در آینده نیز خواهد بود تا با رفتن دوربین فیلمسازان به مناطق مختلف کشور، جلوه‌های مختلفی از ایران پیش چشم مخاطب آید. نکته‌ای که می‌تواند با همذات پنداری مخاطبان استان‌ها و دیگر شهرها به نقطه قوتی برای جذب مخاطب نیز تبدیل شود.

دوری از فضاها و لوکیشن‌های مرسوم سریال‌های آپارتمانی، استفاده از چشم‌اندازهای زیبای طبیعت، موسیقی جذاب، شخصیت پردازی‌ها دقیق و درست، طراحی صحنه و لباس و... بی‌خود نیست که نظریه پردازان هنر به این نکته اشاره می‌کنند که برای جهانی شدن باید بومی بود.

بیشتر بخوانید:

پروژه ضحاک فیلیمو و فرخ نژاد، با نماوا و اشکان خطیبی ادامه پیدا می‌کند +عکس و فیلم

این سریال به معنای واقعی کلمه بومی است. از پوشش و زبان گرفته تا آداب و فرهنگ حاکم بر آن. سعید آقاخانی در حکم کارگردان و شخصیت اصلی سریال نون خ، پیونددهنده‌ تمام اعضای سازنده چه در جلوی دوربین و چه در پشت آن درست و به قاعده حرکت کرده است.

جهان جذاب «نون خ» مخاطب را به دل مردمانی می‌برد طناز، زیبا و دلنشین، مردمانی که هنوز آنچنان گرفتار از خود بیگانگی شهر نشده‌اند و همین شهری نشدن معنای خاص به زندگیشان بخشیده است. هرچند بازی بین عناصر و نمادهای زندگی روستایی و عناصری از زندگی مدرن شهری گاه منجر به جذابیت‌های خاصی در سریال می‌شود. مثلا در قسمت ششم همین فصل تضاد شدیدی که بین الاغ سواری و ماشین فوق مدرن «بی ام و» ایجاد شد باعث لبخند مخاطب می‌شد.

*چرا «نون خ۴» در جذب مخاطب موفق بوده است؟

این پرسش چند جواب اساسی دارد: اولی بازنمایی نوعی از سبک زندگی است که اثری چون «نون خ»، به خصوص در فصل چهارمش، مشوق آن است. جلوه‌ای از صداقت و سادگی که آینه‌ تمام نمای تمام مردمان سخت‌کوش این کشور است.

فضای متفاوت سریال «نون خ» و رنگ‌ها، لباس‌ها و صحنه‌های بکر آن از جمله عواملی است که باعث آرام گرفتن چشم مخاطبان هنگام پخش این مجموعه می‌شود. فضای بومی و شناخته‌ شده‌ هر کشور همواره جزو عوامل موفقیت فیلم‌ها و سریال بوده و در ماندگار و معتبر شدن آن‌ها نقشی اساسی داشته. منطقه‌ کردستان و زبان کردی جزو مناطقی از ایران هستند که کم‌تر به آن‌ها پرداخته شده. البته غیر از تهران در مورد تمام شهرهای دیگر می‌توان چنین نظری داد اما کردها و کردستان و داستان‌هایشان با وجود پتانسیل بالا برای بهره‌برداری سینمایی کمتر دیده شده‌اند و حالا با پخش سریال «نون خ» در آن حوالی و حس و حالش، می‌توان قدر این فضا و قصه‌های فولکلورش را بیشتر دانست.

یکی از مهم‌ترین جواب‌ها برای پیدا کردن چرایی سوال اولیه در خرده پیرنگ‌ها و موقعیت‌های کمدی سریال است که به خوبی در چهارچوب مردم کردستان و متناسب با شرایط و شخصیت‌های قصه رخ می‌دهند. لحظات طنز سریال «نون خ۴» آنقدر به زندگی حقیقی ما نزدیک هستند و به قدری با لودگی و مضحک بودن فاصله دارند که می‌تواند از خنده و شور و شعف خود پس از برخی سکانس‌های آن لذت برد.

سریال «نون خ۴» نیز مثل دیگر دوره‌های پخش سریال، توانسته با خلق قصه‌ای محلی و مربوط به قومیتی خاص به یکی از پربیننده‌ترین سریال‌های تلویزیون ملی تبدیل شود. شناخت درست عموم مردم، واکنش نسبت به مسائل اجتماعی، تلاش برای نشان دادن مردمی معمولی بدون تنزل مقام آن‌ها یا کاریکاتور کردنشان، استفاده از چهره‌های جدید و خوش‌آتیه، روایتی در دل طبیعت و فضای باز و پر از رنگ و المان‌های ایرانی،‌ استفاده از خرده پیرنگ‌ها و روابط صمیمانه بینشان، لهجه‌ شیرین و شخصیت‌های جذاب و حضور تعیین کننده‌ سعیدآقاخانی و...از مواردی هستند که پرده‌ای روی ضعف‌ها و چندپاره بودن داستان سریال «نون خ ۴» می‌اندازند.

هرچند برای ارائه یک تحلیل محتوایی و زیبایی شناسی از سریال «نون خ۴» لازم است که تمام ۳۰ قسمت‌ این فصل پخش شود تا بعد بتوان به داوری دقیقی از کیفیت سریال رسید؛ اما تا اینجای کار «نون خ۴» نشان داده که مجموعه‌ قابل قبولی است و به خاطر ویژگی‌های بصری و محتوای همدلانه‌اش،‌ اگر چشم‌هایمان را روی ایرادات ریز و درشتش ببندیم، می‌توان زمانی را صرف تماشای شوخی‌های شیرینش کرد.

منبع: فارس

منبع: مشرق

کلیدواژه: اعتراضات فرانسه قیمت تلویزیون سریال نون خ شبکه یک تلوبیون خودرو قیمت های روز در یک نگاه حوادث سلامت سریال ها نون خ۴

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mashreghnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مشرق» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۱۱۹۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«دست‌های فیلمسازان ما را در پروژه‌های تاریخی بسته‌اند»

مدتی است سریال «حشاشین» (محصول کشور مصر ۲۰۲۴ به کارگردانی پیتر میمی) در ایران سروصدای زیادی به‌پا کرده، از این حیث که از قهرمان و ضدقهرمان گرفته تا دیگر شخصیت‌های مشهور سریال و جغرافیای اثر همه و همه مستقیم به ما ایرانی‌ها مربوط می‌شود و قصه سریال هم درباره یکی از جنجالی‌ترین چهره‌های تاریخ تشیع یعنی حسن صباح است، اما نکته قابل اهمیت انتقاداتی است که به شیطنت مصری‌ها در چگونگی ارائه این شخصیت مربوط می‌شود و البته عده‌ای معتقدند مصری‌ها با بی‌انصافی تمام در این سریال، همه چیزی را که ما امروزه به عنوان فرقه خطرناک داعش می‌شناسیم به حسن صباح و پیروان او نسبت داده‌اند.

به گزارش اعتماد، فارغ از تمام این بحث و جدل‌ها، پرسش این است که چرا این کاراکتر‌ها با تمام فراز و فرود‌های شخصیتی که دارند در ایران معرفی نمی‌شوند؟ چرا نباید از چنین سوژه‌های خوبی سینمای ایران بهره ببرد؟ چرا تلویزیون از این سرمایه‌های داستانی استفاده نمی‌کند؟

البته بنا بر شنیده‌های موثق ما محمد‌علی نجفی، کارگردان شناخته شده سینما به همراه نغمه ثمینی نویسنده، تصمیم داشتند قصه حسن صباح را برای تلویزیون بسازند، اما تلویزیون حاضر به همکاری با آن‌ها نشد و آن‌ها فیلمنامه این داستان را با عنوان «یک جرعه خون تازه» از طریق نشر لگا، منتشر کردند.

حالا با مهدی سجاده‌چی فیلمنامه‌نویس، درباره این چالش سینما و تلویزیون گفت‌وگویی انجام دادیم که پیش روی شماست:

آقای سجاده‌چی! سریال «حشاشین» را تماشا کردید؟

به خاطر حرفه خود باید می‌دیدم. برایم جذاب نبود و ادامه ندادم.

نکته‌ای که درباره این سریال وجود دارد، انتقاد‌هایی است که به محتوای آن وارد است، از کیفیت آن بگذریم، مثل اکثر مجموعه‌های تاریخی که کشور‌های دیگر از مشاهیر ایران می‌سازند و روایت نامشخص و بعضا جعلی ارائه می‌دهند این مجموعه هم مورد اعتراض قرار گرفت، نظر شما چیست؟

ببینید، ویژگی سریال‌های تاریخی همین است، چون تاریخ محض وجود خارجی ندارد، مانند «گذشته» است. به قولی تاریخ را کسی می‌سازد که آن را می‌نویسد و در زمانه ما؛ آن را به تصویر می‌کشد. ناب‌ترین روایت تاریخ هم صرفا گزینش استدلالی از میان بی‌نهایت داده‌هاست. به بیانی دیگر، ما چیزی به اسم تاریخ نداریم، هر کسی از منظری یا روشی به تاریخ نگاه کند، منظره‌ای متفاوت و گاه حتی متضاد می‌بیند. روایت سریال «حشاشین» هم این‌گونه است. از حسن صباح و قلعه‌الموت و فرقه اسماعیلیه، در کشور ما و در این هزار سال، روایات گوناگون و هر کدام به دلیلی شکل گرفته است. عده‌ای مخالف حسن صباح هستند و عده‌ای با او همدل و موافق هستند. عده‌ای حسن صباح را به نشانه وطن‌پرستی مبارز برای استقلال ایران تقدیر کرده و شخصی مبارز از داعیان فرقه اسماعیلیه می‌دانند، در این میان عده‌ای هم هستند که او را شخصیتی خطرناک و اهریمنی توصیف می‌کنند.

به بیانی دیگر، روایت‌های مختلفی که در میان شیعیان وجود دارد. درست است؟

قطعا همین‌طور است؛ به عنوان مثال، در آخرین گردهمایی‌های شیعیان، فرقه هفت امامی، مذهب اسماعیلی، به عنوان یکی از مذاهب شیعه شناخته نشده است که دلایل خاصی هم دارد، اما حوثی‌های چهار امامی یمن، به عنوان مذهبی شیعه رسمیت دارند. می‌خواهم بگویم نیت‌خوانی از تاریخ متفاوت است، اینکه با چه نگاهی و با چه قرائتی از خصوصیات حسن صباح روایت می‌شود اهمیت دارد. شما اگر جامعه‌شناسی دوران سلجوقیان را بخوانید به صحبت‌های من پی می‌برید و می‌بینید که از عمر خیام، خواجه نظام‌الملک و دیگر چهره‌های شناخته شده آن دوران، برداشت‌ها و تعاریف مختلفی وجود دارد. این تفاوت روایت‌ها ناشی از تفاوت دیدگاه‌هاست. محال است درباره تاریخ اختلاف‌نظر وجود نداشته باشد. هیچ واقعه تاریخی نداریم که همه آن را به شکلی یکسان قبول داشته باشند. درباره توفان نوح هم بین سه دین ابراهیمی نظرات مختلفی وجود دارد. واضح است که هر کدام فیلمی درباره ماجرای توفان بزرگ بسازند، با انکار و اتهامات طرف‌های دیگر روبه‌رو خواهد شد.

از این مقوله بگذریم، درباره کم‌کاری که سینما و تلویزیون نسبت به چهره‌های شناخته شده ایران دارند زیاد صحبت شده و مبحث جدیدی نیست، با این حال وقتی چنین سریال‌هایی به صورت گسترده در دیگر کشور‌ها ظهور و بروز پیدا می‌کنند این سوال دوباره به ذهن می‌آید که چرا این کاراکتر‌ها در ایران معرفی نمی‌شوند؟ چرا نباید از چنین سوژه‌های خوبی سینمای ایران بهره ببرد؟ چرا تلویزیون از این سرمایه‌های داستانی استفاده نمی‌کند؟

مهم‌ترین نکته‌ای که درباره این کم‌کاری می‌توان گفت اینکه تلویزیون بنا بر اعتقادات و دانسته‌های خودشان می‌خواهند به این موضوعات وارد شوند و خب نظرات آن‌ها ویژگی‌ها و محدودیت‌هایی دارد. به همین دلیل است که در ساخت چنین فیلم‌هایی دچار مشکل می‌شویم. اینکه چیزی نیست، ما حتی برای تولید آثار نمایشی از معصومین هم دست‌مان باز نیست.

اصلا احمدرضا درویش با فیلم «رستاخیر» نمونه مهمی است که چرا در ساخت فیلم‌هایی برای معرفی شخصیت‌های برجسته تاریخی دچار مشکل هستیم.

باز فیلم رستاخیز ساخته شد، اما خیلی از فیلم‌ها در همان مرحله پیش تولید متوقف می‌شود و به سرانجام نمی‌رسد. شما در نظر بگیرید در مقطعی بود که حوزه علمیه با ساخت فیلم‌هایی مربوط به ائمه معصومین (ع) مخالفت کرد، دست‌کم من این‌طور شنیدم. همین نکته باعث شد که فیلمسازان سراغ این موضوع نرفتند، به نظر من این خیلی مهم است که در کشور شیعه ۱۲ امامی، مردمش در مورد ائمه خودشان نمی‌توانند فیلم ببینند.

نکته دیگر اینکه همه رسانه‌ها در همه جای دنیا، نسبتی میان سرگرمی و ایدئولوژی برقرار می‌کنند؛ در بعضی رسانه‌ها این نسبت ۵۰-۵۰ است، بعضی رسانه‌ها این نسبت به ۹۰ می‌رسد یعنی ۹۰ درصد ایدئولوژی حاکم است. مدیران می‌دانند که مردم نیاز به سرگرمی دارند؛ لاجرم بیشتر از ما می‌دانند، اما به هزار دلیل نمی‌توانند کار درست را انجام دهند. با این وصف، عادلانه است بگوییم فیلم‌سازان ما نمی‌توانند چنین فیلم‌هایی بسازند، نه اینکه سلیقه و سواد و مهارت ندارند.

می‌توانیم بگوییم ساخت چنین فیلم‌هایی با سختی‌هایی همراه است.

به نظر من ساخت چنین فیلم‌هایی هم سخت است و هم دردسر دارد. خیلی وقت‌ها، پس از تحقیقات، فیلم‌نامه نوشته می‌شود برنامه‌ریزی برای تولید می‌شود، اما به تولید نمی‌رسد. اگر کسی به ساخت فیلم تاریخی مصر علاقه‌مند باشد درنهایت به شهرک غزالی می‌رود و ما آن مو‌های روغن‌زده مردان و حجاب‌های عجیب و غریب زنان و چند بنز قراضه را به عنوان فیلم تاریخی می‌بینیم.